കവിത- ബഹിഷ്കൃതൻ

ബഹിഷ്കൃതൻ

ഭക്ഷണം വസ്ത്രം പാർപ്പിടം
കുട്ടി ചൊല്ലി പഠിച്ചു
മനുഷ്യന്റെ  പ്രാഥമിക ആവശ്യങ്ങൾ
അല്ല, അത്യാവശ്യങ്ങൾ.

പണിയെടുത്ത കാശ് കിട്ടിയില്ലെന്ന്
ഇന്ന് അരിയില്ലെന്ന്
അച്ഛൻ കൈമലർത്തി
പച്ചവെള്ളം കുടിച്ച്
വയർ നിറച്ചപ്പോൾ
അവനറിഞ്ഞു
ഭക്ഷണം അത്യാവശ്യമല്ലെന്ന്.

സൗജന്യയൂനിഫോം
അലക്കി ഉണങ്ങാനിട്ട്
ഇരുട്ടിന്റെ പുതപ്പ് പുതച്ച്
ഉറങ്ങാൻ കിടന്നപ്പോൾ
അവനറിഞ്ഞു
വസ്ത്രം അത്യാവശ്യമല്ലെന്ന്.

ബാങ്ക് വായ്പ തിരിച്ചടക്കാഞ്ഞ്
വീട്ടിൽനിന്നിറക്കിവിട്ട്
ലോകത്തിന്റെ
വിശാലതയിലേക്കിറങ്ങിയപ്പോൾ
അവനറിഞ്ഞു
പാർപ്പിടവും അത്യാവശ്യമല്ലെന്ന്.

തുറസ്സുകളിൽ
തെരുവുകളിൽ
കൂട്ടമായ് ജീവിച്ച
ജനതയിൽനിന്ന്
അവനറിഞ്ഞു
ജീവിതം തീരുന്നതുവരെ
ജീവിച്ചുതീർക്കണമെന്ന്.

ഓടകളിൽ നുരയ്ക്കുന്ന
പുഴുക്കളെ നോക്കി
അവനോർത്തു
ഇവരും ഞാനും സമരെന്ന്.

നിരത്തിലിരച്ചോടും
വാഹനങ്ങളിൽ
പുളയ്ക്കുന്ന
ജീവിതകാമനകളെക്കണ്ട്
അവൻ ചിരിച്ചു
ഒടുക്കം മരണമല്ലേയെന്ന്.

ഒടുവിൽ, ഇരമ്പിയാർക്കും
ജനസഞ്ചയത്തിൽ
ഒരു കണ്ണിയായി
 പലായനം ചെയ്യുമ്പോൾ
അവനറിഞ്ഞു
ഈ ഭൂമിയിൽ
ഒരിത്തിരിയിടം പോലും
തനിക്ക് സ്വന്തമായില്ലെന്ന്.

രജനി വെള്ളോറ