അവളും അമ്മയും
------------------------------
പ്രശസ്ത എഴുത്തുകാരി ശശി ദേശ്പാണ്ഡെയുടെ ഒരു ലേഖനമുണ്ട്, അമ്മയാകാൻ പഠിക്കണം(Learning to be a mother) എന്നാണ് ടൈറ്റിൽ.
അമ്മയാകാൻ വേണ്ടുന്ന നിർദ്ദേശങ്ങളല്ല ഇതിൽ. ഓരോ സ്ത്രീയും അവരുടെ സന്തോഷങ്ങളൊന്നും വേണ്ടാന്നു വച്ചിട്ട് അമ്മയാകരുത് എന്നാണ് 😊.
വിവാഹത്തിനുശേഷം പഠനം തുടരാം എന്ന മോഹനവാഗ്ദാനത്തിൽ മയങ്ങി, വിവാഹിതയാവുകയും ഗർഭിണിയായതിനാൽ പഠനം തുടരാനാകാതിരിക്കുകയും ചെയ്ത സ്ത്രീകളുടെ എണ്ണം, എണ്ണിയാൽ തീരാത്തത്രയും ഉണ്ട്. തന്റെ കരിയറിലെ ഏറ്റവും ഉന്നതിയിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ വിവാഹിതയാവുകയും കുഞ്ഞുണ്ടാവുകയും ചെയ്ത ഒരുവളെ അറിയാം. ഓട്ടിസം ബാധിച്ച കുഞ്ഞിനു വേണ്ടി സർവ്വവും ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടിവന്ന അവൾക്ക് സന്തോഷം പോലും അന്യമായിപ്പോയി. ആരുടെയും തെറ്റല്ല...എങ്കിലും.......
വേറൊരു വിഭാഗം അമ്മമാർ ഇതാ.....
കണ്ണീരുവരില്ലെങ്കിലും ഏറ്റവുംകടുത്ത വേദന സഹിച്ച് ഭാവിതലമുറയ്ക്ക് ജൻമം നൽകുന്നവൾ. ....
കുഞ്ഞുണ്ടായില്ലെങ്കിൽ പാട്രിയാർക്കി മാത്രമല്ല, സ്ത്രീകളും ആഞ്ഞാഞ്ഞുകുത്തും. അതു സഹിക്കാനുള്ള ശക്തിയില്ലാതെ പലപ്പോഴും അമ്മയാകുന്നവരുമുണ്ട് ഇക്കൂട്ടത്തിൽ. പോസ്റ്റ്പാർട്ടം ഡിപ്രഷനും മറ്റു മാനസികപ്രശ്നങ്ങളുമായി ശിഷ്ടജീവിതം, കഷ്ടജീവിതം ആക്കുന്നവർ!
സ്വന്തം അമ്മയെയോ, ഭർത്താവിന്റെ അമ്മയെയോപോലും മനസ്സിലാക്കാത്തവർ , അമ്മയായിക്കഴിഞ്ഞ്, ആ കുഞ്ഞിന്റെ മേൽ , തന്റെ നടക്കാതെപോയ സ്വപ്നങ്ങളുടെ വലിയ ഭാണ്ഡം എടുത്തുവെക്കുന്നു. നൃത്തം ഇഷ്ടമല്ലാഞ്ഞിട്ടും അമ്മയ്ക്കുവേണ്ടി നൃത്തം പഠിക്കുന്ന പാവം കുട്ടി, സയൻസ് ഇഷ്ടമല്ലാഞ്ഞിട്ടും അമ്മയ്ക്കുവേണ്ടി ഡോക്ടറാകാൻ ശ്രമിക്കുന്ന വേറൊരുകുട്ടി!
നീണ്ടമുടി ഇഷ്ടമല്ലാത്ത വേറൊരുവൾ, അമ്മയ്ക്കുവേണ്ടി മാത്രം അത് നീട്ടി വളർത്തിയിരിക്കുന്നു, വേറൊരിടത്ത് നേരെ തിരിച്ചും..എത്ര ദയനീയം അല്ലേ?!!
പ്രശസ്ത സെയിലർ അഭിലാഷ് ടോമിയുടെ ഒരു ഇന്റർവ്യൂ കണ്ടിരുന്നു. കുഞ്ഞുന്നാൾമുതൽ ആകാശത്തെയും കടലിനെയും സ്വപ്നം കണ്ടവൻ!
IIT, NEET ഉയർന്ന റാങ്കുകൾ!
അച്ഛന് മകൻ എൻജിനീയർ ആകണം, അമ്മയ്ക്ക് ഡോക്ടർ!
രണ്ടുമുപേക്ഷിച്ച് അവൻ അവന്റെ വഴിയേ പോയി.. രക്ഷിതാക്കളും കൂടെ നിന്നു..കടലിലൂടെ ലോകം ചുറ്റണമെന്ന ഒറ്റ ലക്ഷ്യത്തിന്റെ പിന്നാലെ....അവൻ നേടുക തന്നെ ചെയ്യും..
സ്വതന്ത്രമായി പറക്കാൻ അനുവദിച്ചാൽ മാത്രം മതി, അവർ ലക്ഷ്യം നേടും...
ഒരു നല്ല അമ്മയാകാൻ ഓരോ സ്ത്രീയും അവരുടെ ജീവിതം ഹോമിക്കേണ്ടതുണ്ടോ?
പുനർവിചിന്തനം വേണ്ടുന്ന സമയമായില്ലേ?
നമ്മുടെ അമ്മമാരെ മനസ്സിലാക്കാൻ നമ്മൾ ഓരുപാടു വൈകിയില്ലേ?
നമ്മുടെ സന്തോഷങ്ങൾ വേണ്ടെന്നു വെക്കാതെ നമുക്ക് കുട്ടികളെ വളർത്താൻ പറ്റില്ലേ? തിരിച്ചറിയാനുള്ള പ്രായമായാൽ അവർ നമ്മളെ മനസ്സിലാക്കില്ലേ?
ത്യാഗമല്ല, അവരവരുടെ ജീവീതമാണ് മറ്റെന്തിനെക്കാളും വലുതെന്ന ചിന്ത കുട്ടികളിലെത്തിക്കാൻ ഇത് സഹായിക്കില്ലേ?
എന്റെ കുട്ടികൾ പറയാറുണ്ട്, അമ്മയ്ക്ക് സന്തോഷമുള്ള കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാൻ സമയം കണ്ടെത്തണം എന്ന്..
ആരെങ്കിലുമൊക്കെ നമ്മളെ മനസ്സിലാക്കുമ്പോൾ ഒരു സന്തോഷമല്ലേ..
അവൾക്ക് നല്ല അമ്മയാകാം,
അവളിലെ അവളെ നിലനിർത്തിക്കൊണ്ടുതന്നെ!
അതുകൊണ്ട് ആദ്യം വികാരവിചാരങ്ങളുള്ള ഒരു മനുഷ്യനാകാം എന്നിട്ട് അമ്മയാകാം..
അല്ലാതെ അമ്മയായി മാത്രം ജീവിച്ചിട്ട് എന്ത് നേട്ടം..നമ്മൾ ചേർത്തുപിടിച്ച കുഞ്ഞിക്കിളികൾക്ക് ചിറകുമുളയ്ക്കുമ്പോൾ അവർ പറന്നുപോകും. അവരെ കാത്ത് പുറത്ത് വിശാലമായ ലോകമുണ്ട്. നമ്മുടെ ഇത്തിരിപ്പോന്ന ആകാശത്ത് നമുക്ക് പറന്നുനടക്കാൻ ആരോഗ്യമുള്ളപ്പോഴല്ലേ പറ്റൂ...
എന്നാൽ ബാ പറക്കാം....
☘️രജനി☘️
